Wie
Rini van Dam (1949) heeft zich in de loop van haar leven ontwikkeld tot beeldend kunstenaar. Al jaren exposeert ze met grote regelmaat haar beelden van marmer en Belgisch hardsteen. Ze hakt haar beelden uit zonder gebruik te maken van elektrisch gereedschap. Deze manier van werken ziet men terug in haar Snuster-Duster collages: elk vlak krijgt aandacht en bepaalt mede de uiteindelijke vormgeving.
Uur na uur wordt er gehakt, gevijld, geschuurd en gepolijst om de vorm tot perfectie te brengen. Een handmatige uitoefening van geduld die leidt naar de verbeelding.
Naast haar eigen opgelegde wilskracht aan het natuursteen is er de schoonheid van het materiaal zelf. Een fossiel in Belgisch hardsteen, een ader in het marmer, een kleurnuance, een structuur, het is de wijze waarop het natuursteen haar eigen onvoorspelbare bijdrage levert aan het afgedwongen beeld. De schoonheid, die is blootgelegd, geabstraheerd tot vormentaal.
Het zijn beelden waar je omheen moet lopen, om de vormen in je op te nemen, om je te laten toespreken door de gevatte schoonheid. Dat de beelden daarbij uitnodigen om aangeraakt te worden is enkel een bevestiging van geraakt zijn.
